یک پیشنهاد امن: سرویس ایمیل توتانوتا، دارای امکان ارسال به صورت end-to-end.
حلزونی اولام، کاری از استنی‌سواف اولام (از سازندگان بمب‌هیدروژنی و پیشگامان روش مونت‌کارلو).
Scrapy : فریم‌ورکی برای نوشتن خزنده‌ی وب.
کمیک: xkcd: Read Programmer.
Kore: فریم‌ورک وب به زبان سی.
Random fractal terrain generator با three.js.
از این به بعد اینجا لینک‌هایی می‌گذارم که برایم جالب بوده اند. هر دو هفته یک‌بار احتمالا. دوهفته‌نامه‌ی لینک‌ها!
احتمالا موضوعات بیشتر به کامپیوتر مربوط خواهند بود؛ موسیقی و ادبیات هم!
پارسیش - ادوارد اسنودن مردی که دنیا به دنبال اوست (قسمت اول)
nwm : مدیر پنجره X، نوشته شده با جاوااسکریپت (نودجی‌اس)
گفتگوی هارمونیک - زیبایی‌شناسی ناعادلانه‌ی مردم نروژ بر دوشِ ادوارد گریگ (I)
American Fuzzy Lop : Instrumentation-driven fuzzer for binary formats
Wikipedia - Firmware#Security_risks
هنر فریب: آموزشی برای نسل جدید عملیات‌های مخفی آنلاین
برای کوانتوم بیش از یک راه وجود دارد
راهنمای فهرست پیگیری مارس ۲۰۱۳
پول، سلاح، اطلاعات نظامی: آمریکا همراه همیشگی اسرائیل در حملات است
شما می‌توانید با نگاه کردن به این ویدیوی گربه در یوتیوب هک شوید.
ICREACH : ان‌اس‌ای چگونه گوگل سرّی خود را ساخت؟
اگر سواد را با همان معنای کلاسیک خود یعنی توان خواندن و نوشتن هم در نظر بگیریم، باز هم می‌توانیم در آن سطح‌بندی‌هایی انجام دهیم.
مثلن به این شکل : سطح اول: خواندن و نوشتن ابتدایی؛ سطح دوم: خواندن صحیح و نوشتن با دقت اولیه بر جزئیات نگارشی؛ سطح سوم: خواندن و نوشتن با رعایت کامل قواعد زبانی و نگارشی؛ ...؛ سطح N: توان خلق ادبی؛ ...
البته این سطوح در جامعه ادغام نیز میشوند!
زمانی که سواد ظاهری با سواد واقعی هم خوانی نداشته باشد؛ چنین می‌شود که کتاب‌هایی نوشته میشوند بدون کاما و بدون نقطه. یعنی ترکیبی از سطح اول و سطح N!
با یک تامل کوتاه می‌توان به این نتیجه رسید که علت تولید اثر برای مؤلف چیزی به جز تولید محتوای علمی بوده است. و یا اگر هدف تولید محتوا به صورت علمی بوده، خالق ادراکی از نگارش و اهمیت آن نداشته است.
این چند روزه در حال خواندن کتابی در زمینه‌ی برنامه‌نویسی هستم که از زبان انگلیسی به فارسی توسط آقای __________ ترجمه و توسط آقایان __________ و __________ تصحیح! شده است. این کتاب برای بار چهاردهم به چاپ رسیده است. این کتاب از لحاظ نگارشی از صد نمره، نمره‌ای یک رقمی می‌گیرد.
این مساله‌ی بسیار آزار دهنده‌است که اهالی علم به این شدت با ادب و زبان بیگانده‌اند. انگار نمی‌داند هر تالیف و ترجمه‌ای و به صورت کلی هر نوشته‌ای و یا شاید بهتر باشد بگوییم هر گفتگویی، ریشه‌هایی در بستر زبان دارد.
انگار دغدغه‌ی دیگری یا شاید یک پوچی و گیجی و بی‌درکی از نیازها در ذهن اعضای این جامعه وجود دارد. این موضوع به هیچ‌وجه به مسائل اقتصادی باز نمی‌گردد و معطوف به دلیل ناشناخه‌ی بی‌اهمیت‌پنداری عمیقی می‌شود که در جامعه‌ی ما مستتر و آشکار است.
ای.ام.ای (Encrypted Media Extension) و به فارسی افزونه‌ی رسانه‌ی رمزنگاری‌شده، API یی در جاوااسکریپت است که این امکان را فراهم می‌آورد که استریم مدیا به صورت رمزنگاری‌شده انجام شود. گوگل و ماکروسافت این امکان در مرورگرهای خود قرار داده‌اند. از آن بابت این API را افزونه می‌خوانند که امکان غیرفعال سازی آن وجود دارد. اما با غیر فعال بودن این امکان، مدیای رمزنگاری شده قابل استفاده نمی‌باشد، مگر آن که جایگزینی برای آن توسط طراح در نظر گرفته شده باشد.
اتفاقی که جدیدن به وقوع پیوسته این است که موزیلا نیز با همکاری ادوبی در حال طراحی این پلاگین برای استفاده از آن در فایرفاکس است. پس از این به بعد در وب بیشتر با ویدیوها و صداهایی رو به رو هستیم که به صورت رمزنگاری شده استریم میشوند.
این اتفاق در واقع توسط استدیو هالیوود کلید خود که می‌خواست ویدیوهای خود را روی اینترنت قرار دهد اما نه به شکل قابل دانلود. جامعه‌ی نرم‌افزار آزاد در برابر حرکت موزیلا و به کل ورود حقوق دیجیتال به دنیای وب واکنش‌هایی نشان داده. مثلن وب سایت defectivebydesign.org که توسط بنیاد نرم‌افزار آزاد طراحی شده است و در حال جمع‌آوری امضا برای مقابله با این اتفاق است -که من هم آن را امضا کردم-.
مشکلی که با این قضیه وجود دارد ظاهر آن یعنی دور از دسترس قرار دادن داده نیست، بلکه روح کهنه‌ی قضیه است که انحصارطلبی‌ست. منظور انحصار مالکیت معنوی نیز نیست، زیرا هیچ خالق اثری، هیچگاه مالکیت معنوی خود را از دست نخواهد داد. منظور بیشتر آن حس انحصاریست که سرچشمه‌اش در زندانی بودن فرد در دنیایی کوچک دارد. فکر می‌کنم اگر در انحصار چیزی تلاش کنیم، آن را نیز کوچک شمرده‌ایم و از رشد و پایداری آن جلوگیری کرده‌ایم. از جهت دیگر فکر می‌کنم عاملی که باعث می‌شود ما انسان‌ها به رشد و خرد و تولید برسیم، پیرامون ماست که شامل محیط فیزیکال و جامعه، و نیز درونیاتی که بر اثر گذر زمان در ما شکل گرفتنده‌اند، می‌شود. درونیاتی که بر اساس مطالعه و دیدن در ما بنیاد یافته‌اند. انحصارطلبی می‌توانست باعث شود که دست ما هیچگاه به یک خیلی چیزها نرسد. تصور کنیم تاریخ بشر از ابتدا دچار این انحصارطلبی می‌شد. این که دسترسی به یک‌سری چیزها، مختص به افرادی خاص باشد یا در عوض پرداختی صورت بگیرد. این شما را به یاد انحصارهای سلطنتی نمی‌اندازد؟ آزاد نبود دسترسی جز این است؟ در تاریخ دوره‌هایی داشته‌ایم که برای مثال تحصیل مختص به طبقه‌ای خاص بوده یا مثلن علم تولید نمک!! تفاوت زیادی وجود ندارد! می‌تواند تصور کرد اگر چیزها در دنیا انحصاری بودند، رشد بشر درجایی متوقف می‌شود و بشر به درجازدن می‌افتاد. نباید این را فراموش کرد که ما جزئی از جامعه‌ی بشر هستیم و از وظایف مهم ما این است که در رشد بشر تا حد امکان تاثیر مثبت داشته باشیم. نباید خودخواهانه و منفعت‌طلبانه برخورد کرد؛ تولید و خلق ما به پشتوانه‌ی تاریخ چند میلیون ساله‌ی بشر صورت پذیرفته است و بدون آن ما می‌بایست از نقطه‌ی صفر شروع می‌کردیم و این نمی‌توانست خوب باشد.
راستی، برای آشنایی با روش ساده‌ی کار این API، می‌توانید به سایت HTML5rocks نیز مراجعه کنید.
روحیه‌ی به راهی ندارم این روزها. حوصله‌ای ندارم که بخواهم بخوانم یا بنویسم یا فکر کنم. من بعد از خواندن و نوشتن فکر می کنم، بعد ِ حرف زدن فکر می کنم.
حرف نمی‌زنم که نیاز شود که بعد فکر کنم.
حرف نمی‌زنم؛ موسیقی می‌گذارم تا بشنوید:
از ادوارد آرتمیو(Эдуа́рд Арте́мьев) ، موسیقی متن فیلم استاکر ِ تارکوفسکی را.
مثل همان روزها که همه‌چیز را به یک باره کنار گذاشتیم و خواستیم از آغازی راه پیش بگیریم که نقطه ای پیش از خود ندارد، همان روزها که ما نبودیم عده‌ای دیگر بودند مثل ما و خواستند دست به تجربه بزنند. تجربه ای با از نقطه ای تازه، یک تجربه ی کاملن مدرن.
نامش را شاید سرراست نتوان سنت انتخاب کرد، شاید بسیار مدرن تر از آنی باشد که مدرن خوانده می‌شود، شاید اشتباهن کمی زود آمده باشد، شاید این حرف‌ها فقط بازی با کلمات باشد.
حالا که فراموش شده، حالا که من هم مثل بقیه فراموشش کرده ام، حالا که دارم از زبانش سخن می گویم می‌خواهم از حقش دفاع کنم. می خواهد از فراموشی‌ها بزند بیرون و دوباره زیست کند و جان و رونق بازگرداند به قلم. به قلمی که دیگر مثل سابق خوب نمی‌چرخد و آنقدر می‌چرخد که سر مخاطبش گیج برود و سر خودش گیج برود و بالا بیاورد روی مخاطب.
قلم می‌خواهد مخاطبش را بکشد توی خودش و با مخاطبش بازی کند، نه این که از کنار او بگذرد و بعد بیفتد توی زباله‌دان و دیگر هیچگاه خوانده نشود.
مثل تمام گاه‌هایی که سری به وبلاگ می‌زدم تا از حالش باخبر شوم، امروز هم آمدم. امروز که جمعه‌ست.
مدتها بود فکر می‌کردم، به این که چرا کارهایی که از دستم برمی‌آیند و مفیدند را سخت‌تر از قبل انجام می‌دهم و زود دلیلش را می‌فهمم. می‌فهمم که دلیلش عنوان این مطلب نیست، این است که آدم گاهی از همه‌چیز خسته می‌شود. گاهی دلش می‌خواهد بیندازندش توی یک انفرادی و دیگر مسئول هیچ‌چیز نباشد، دغدغه‌ی هیچ نداشته باشد.
هرکدام از ما میل‌هایی داریم برای ادامه، میل‌هایی که ما را نگه داشته‌اند و چیزی می‌گذارند جای خودشان وقتی نباشند. اما مفاهیم وقتی توی ذهن آدم طوری شکل بگیرند که دیگر هیچ میلی خستگی‌اش را خوب نکند، آدم هرچقدر هم که ایده‌ال‌گرا و هرچقدر هم دنیاش بزرگ باشد، پاهاش سست می‌شود.
این روزها شده‌ام همان آدم ِ توی انفرادی. دیگر اهمیت چیزها برایم مرده است و شده‌ام موجودی نیم زنده، که نه دستش به نوشتن می‌رود، نه چشمش به خواند و نه دلش به زندگی.
واقعیتم شده موجودیت بیولوژیک. همین هم برایم کافیست.
